Page 23 - Ath Airport Profile
P. 23
ΧΙΟΝΙΖΕΙ ΜΟΝΟ ΜΙΑ
ΦΟΡΑ ΣΤΑ ΟΝΕΙΡΑ
ΜΑΣ ΟΤΑΝ ΕΙΜΑΣΤΕ
ΠΑΙΔΙΑ. ΜΕΤΑ, Η
ΣΙΩΠΗ ΤΩΝ ΧΙΟΝΙΩΝ
ΧΑΝΕΤΑΙ ΣΤΟ ΤΙΚ ΤΑΚ
ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ
ΕΠΑΝΑΛΗΨΗΣ
RIGHT: Nikos Daniilidis
From left: Exterior view of the Elatos Resort - The indoor pool at Aristi Mountain Resort – Εrimanthos mountain from above | Από αριστερά: Το Elatos Resort
στον Παρνασσό θυμίζει έντονα ελβετικό σαλέ - Η εντυπωσιακή εσωτερική πισίνα του Aristi Mountain Resort στα Ζαγόρια - Το όρος Ερύμανθος από ψηλά
Χ ιονίζει μόνο μια φορά στα όνει- υφήλιο -και οι δύο νομπελίστες-, ο Σεφέρης και μου. Ξεκινάω πάντα απ’ τους Δελφούς. Πώς να
ρά μας, όταν είμαστε παιδιά. Με- ο Ελύτης, υποκλίθηκαν μπροστά στο αξεπέρα- το κάνουμε, αν οι πρόγονοί μου θεωρούσαν το
τά η σιωπή των χιονιών χάνεται στο μεγαλείο του ελληνικού καλοκαιριού και πε- τοπίο γύρω από τον ναό του Απόλλωνα ως κέ-
μέσα στο τικ τακ του χρόνου και ριφρόνησαν τον χειμώνα. Αλλά, όπως έχω προ- ντρο της γης, τρελοί δεν ήταν, κάτι ήξεραν. Αν
της επανάληψης. Με τον καιρό, σπαθήσει επανειλημμένα να εξηγήσω σε Αμε- είμαι τυχερός και βρω τους Δελφούς χιονισμέ-
τα έλατα, οι νιφάδες, οι λευκές πλαγιές γίνονται ρικανούς φίλους μου που αγαπούν τα ελληνικά νους -σπάνια τύχη, ομολογώ-, τότε γίνομαι πά-
τόσο πολύ μέρος αυτής της ποπ εικόνας που η νησιά και τον Όμηρο, η χώρα του Οδυσσέα ού- λι παιδί και τραγουδάω από χαρά στις χιονισμέ-
δυτική ανθρωπότητα αναγνωρίζει ως Χριστού- τε αρχίζει ούτε τελειώνει στο Ιόνιο ή στο Αιγαίο. νες πλαγιές με το πάθος της Τζούλι Αντριους:
γεννα, που σπάνια καταφέρνει κανείς να επι- Πολλοί Αμερικανοί ξαφνιάζονται με την είδηση The hills are alive with the sound of music... Και
στρέψει στα παιδικά του όνειρα αστιγμάτιστος ότι η Ελλάδα δεν είναι Καλιφόρνια και ότι έχει ας μην είμαι στην Αυστρία. Ακόμα καλύτερα!
από τις σειρήνες του τουρισμού και της κατανά- εποχές – και μάλιστα χειμώνα! Αφού όλο θάλασ- Παγωμένος αέρας, χιονισμένοι δρόμοι, μυρωδιά
λωσης. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν μπορεί σα βλέπουν στις διαφημίσεις του ΕΟΤ, θάλασ- κοψιδιού από την καμινάδα της ψησταριάς…
κανείς να προσπαθήσει. Αλλά θέλει άλλη λογι- σα ονειρεύονται. Να, λοιπόν, το μικρό μου μυ- these are a few of my favorite things. Δεν κάνω
κή. Το χιόνι δεν είναι ευπόρθητο σαν τη θάλασ- στικό: αφήνω κάθε Χριστούγεννα την παγωμένη σκι κι έτσι δεν βιάζομαι να ξυπνήσω. Σηκώνο-
σα – απαιτεί περισσότερη θέληση, περισυλλο- Νέα Υόρκη με προορισμό τη χιονισμένη Ελλάδα. μαι με το πάσο μου, πίνω καφέ με θέα στην Ιτέα,
γή και μοναχική διάθεση. Δεν μαλακώνει τις αι- Όχι, δεν με θέλγουν καθόλου οι Σεϋχέλλες, οι πάω για πρωινή πορεία στις πλαγιές, ανεβαίνω
σθήσεις, δεν φτιάχνει ποιητές, όπως η θάλασσα, Μπαχάμες και η Καραϊβική στο καταχείμωνο – στον ναό του Απόλλωνα. Μετά οδηγώ προς την
τουλάχιστον στην Ελλάδα. Δεν είναι τυχαίο ότι μου αρκεί η Μύκονος το καλοκαίρι. Αντίθετα, με Αράχοβα και αν η μέρα είναι σωστή ανηφορίζω
οι γνωστότεροι σύγχρονοι έλληνες ποιητές στην μαγεύει η προοπτική της χιονισμένης πατρίδας προς τον Παρνασσό. Αντιπαθώ τα ξέφρενα πλή-
23
ΦΟΡΑ ΣΤΑ ΟΝΕΙΡΑ
ΜΑΣ ΟΤΑΝ ΕΙΜΑΣΤΕ
ΠΑΙΔΙΑ. ΜΕΤΑ, Η
ΣΙΩΠΗ ΤΩΝ ΧΙΟΝΙΩΝ
ΧΑΝΕΤΑΙ ΣΤΟ ΤΙΚ ΤΑΚ
ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ
ΕΠΑΝΑΛΗΨΗΣ
RIGHT: Nikos Daniilidis
From left: Exterior view of the Elatos Resort - The indoor pool at Aristi Mountain Resort – Εrimanthos mountain from above | Από αριστερά: Το Elatos Resort
στον Παρνασσό θυμίζει έντονα ελβετικό σαλέ - Η εντυπωσιακή εσωτερική πισίνα του Aristi Mountain Resort στα Ζαγόρια - Το όρος Ερύμανθος από ψηλά
Χ ιονίζει μόνο μια φορά στα όνει- υφήλιο -και οι δύο νομπελίστες-, ο Σεφέρης και μου. Ξεκινάω πάντα απ’ τους Δελφούς. Πώς να
ρά μας, όταν είμαστε παιδιά. Με- ο Ελύτης, υποκλίθηκαν μπροστά στο αξεπέρα- το κάνουμε, αν οι πρόγονοί μου θεωρούσαν το
τά η σιωπή των χιονιών χάνεται στο μεγαλείο του ελληνικού καλοκαιριού και πε- τοπίο γύρω από τον ναό του Απόλλωνα ως κέ-
μέσα στο τικ τακ του χρόνου και ριφρόνησαν τον χειμώνα. Αλλά, όπως έχω προ- ντρο της γης, τρελοί δεν ήταν, κάτι ήξεραν. Αν
της επανάληψης. Με τον καιρό, σπαθήσει επανειλημμένα να εξηγήσω σε Αμε- είμαι τυχερός και βρω τους Δελφούς χιονισμέ-
τα έλατα, οι νιφάδες, οι λευκές πλαγιές γίνονται ρικανούς φίλους μου που αγαπούν τα ελληνικά νους -σπάνια τύχη, ομολογώ-, τότε γίνομαι πά-
τόσο πολύ μέρος αυτής της ποπ εικόνας που η νησιά και τον Όμηρο, η χώρα του Οδυσσέα ού- λι παιδί και τραγουδάω από χαρά στις χιονισμέ-
δυτική ανθρωπότητα αναγνωρίζει ως Χριστού- τε αρχίζει ούτε τελειώνει στο Ιόνιο ή στο Αιγαίο. νες πλαγιές με το πάθος της Τζούλι Αντριους:
γεννα, που σπάνια καταφέρνει κανείς να επι- Πολλοί Αμερικανοί ξαφνιάζονται με την είδηση The hills are alive with the sound of music... Και
στρέψει στα παιδικά του όνειρα αστιγμάτιστος ότι η Ελλάδα δεν είναι Καλιφόρνια και ότι έχει ας μην είμαι στην Αυστρία. Ακόμα καλύτερα!
από τις σειρήνες του τουρισμού και της κατανά- εποχές – και μάλιστα χειμώνα! Αφού όλο θάλασ- Παγωμένος αέρας, χιονισμένοι δρόμοι, μυρωδιά
λωσης. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν μπορεί σα βλέπουν στις διαφημίσεις του ΕΟΤ, θάλασ- κοψιδιού από την καμινάδα της ψησταριάς…
κανείς να προσπαθήσει. Αλλά θέλει άλλη λογι- σα ονειρεύονται. Να, λοιπόν, το μικρό μου μυ- these are a few of my favorite things. Δεν κάνω
κή. Το χιόνι δεν είναι ευπόρθητο σαν τη θάλασ- στικό: αφήνω κάθε Χριστούγεννα την παγωμένη σκι κι έτσι δεν βιάζομαι να ξυπνήσω. Σηκώνο-
σα – απαιτεί περισσότερη θέληση, περισυλλο- Νέα Υόρκη με προορισμό τη χιονισμένη Ελλάδα. μαι με το πάσο μου, πίνω καφέ με θέα στην Ιτέα,
γή και μοναχική διάθεση. Δεν μαλακώνει τις αι- Όχι, δεν με θέλγουν καθόλου οι Σεϋχέλλες, οι πάω για πρωινή πορεία στις πλαγιές, ανεβαίνω
σθήσεις, δεν φτιάχνει ποιητές, όπως η θάλασσα, Μπαχάμες και η Καραϊβική στο καταχείμωνο – στον ναό του Απόλλωνα. Μετά οδηγώ προς την
τουλάχιστον στην Ελλάδα. Δεν είναι τυχαίο ότι μου αρκεί η Μύκονος το καλοκαίρι. Αντίθετα, με Αράχοβα και αν η μέρα είναι σωστή ανηφορίζω
οι γνωστότεροι σύγχρονοι έλληνες ποιητές στην μαγεύει η προοπτική της χιονισμένης πατρίδας προς τον Παρνασσό. Αντιπαθώ τα ξέφρενα πλή-
23
