«ΑΝΑΔΥΣΙΣ ΙΙ» της Βένιας Δημητρακοπούλου

Το έργο ΑΝΑΔΥΣΙΣ ΙΙ αναρτημένο στον θόλο του προαστιακού σταθμού, καλεί τον ταξιδιώτη και περαστικό να σηκώσει για λίγο το βλέμμα ψηλά και να βιώσει μια, στιγμιαία έστω, αίσθηση ανάδυσης και ψυχικής ανάτασης.
Ένα μεταλλικό πλέγμα που συνέχει και συγκρατεί έναν οκταγωνικό γυάλινο θόλο που, ως «δημόσιος δέκτης», υποδέχεται λέξεις και φράσεις.
«Ξένος. A stranger. Ξένος παντού. N’ ανήκω κάπου. To belong. Με ακούει κάνεις; My voice is not heard.»
Οπτικοποιημένα λόγια που αντανακλούν το αίσθημα της ανασφάλειας του ανθρώπου του 21ου αιώνα καλύπτουν το εσωτερικό του θόλου. Ανάμεσα τους αιωρούνται ανάλαφρες, υπερμεγέθεις, καμπυλωτές φόρμες που τον καλούν να βρει τη δύναμη της διαφυγής από τη γήινη δυστοπία και να αναδυθεί.
Είναι τα δαιδαλικά φτερά για την βίωση της πτήσης προς την ελευθερία.

Η εικαστικός Βένια Δημητρακοπούλου, δημιουργός του έργου «ΑΝΑΔΥΣΙΣ ΙΙ», σημειώνει:
«Με ενδιαφέρει πολύ η δημιουργία έργων τοποειδικών, site-specific, που γεννιούνται δηλαδή μέσα από και για κάθε χώρο ειδικά με έναν τρόπο απόλυτα οργανικό. Ένα αεροδρόμιο είναι ένας χώρος κατ’ εξοχήν ενδιάμεσος, ένας χώρος μετάβασης, ένα πέρασμα, όπου οι άνθρωποι πηγαινοέρχονται βιαστικοί γιατί έχουν κάποιο σαφή προορισμό. 
Τι συμβαίνει όταν οι περισσότεροι γύρω μας μοιάζει σήμερα να τον έχουμε χάσει;
Μπορούν τα έργα τέχνης και ο καλλιτέχνης να αντιστρέψουν την περιδίνηση μέσα στην οποία λίγο πολύ βρισκόμαστε όλοι;
Μπορεί άραγε η φωνή του να ακουστεί;
Είναι η σύνδεση με τους άλλους προϋπόθεση αυτής της έστω στιγμιαίας ανάδυσης;
Είναι η τέχνη ένας από τους τρόπους σύνδεσης και επικοινωνίας;
Μπορούν η τέχνη και ο πολιτισμός να γίνουν θόλος, σκέπη, καταφυγή;
Να γίνουν πλέγμα που μας συνδέει, αλλά ταυτόχρονα μας θωρακίζει απέναντι στην επισφάλεια της εποχής που διανύουμε;